மனித வாழ்வில் அறிவும் ஆன்மீகமும் இரண்டும் ஒருங்கிணைந்தால், அது ஒரு அசாதாரணமான வளர்ச்சியின் தொடக்கமாக அமைகிறது. அறிவு என்பது நம் வெளியுலக அனுபவங்களின் தொகுப்பு. ஆன்மீகம் என்பது நம் உள்ளுணர்வின் பயணம். இவை இரண்டும் வெவ்வேறு பாதைகள் போல தோன்றினாலும், உண்மையில், மனிதன் முழுமையடையவேண்டும் என்றால் இவை இரண்டும் ஒன்றாக இணையவேண்டும். அறிவின்றி ஆன்மீகம் வெறும் மரபாகிவிடும்; ஆன்மிகம் இன்றி அறிவு வெறும் யந்திரம் போல செயல்படும்.

இன்றைய உலகில் அறிவின் வளர்ச்சி மிக வேகமாக நடக்கிறது. அறிவியல், தொழில்நுட்பம், கல்வி, ஆராய்ச்சி அனைத்தும் மிகுந்த வளர்ச்சியடைந்து வருகின்றன. மனிதன் விண்ணில் குடியமர்ந்துவிட்டான், நுண்ணறிவுப் பிசாசுகளுடன் மனித இயங்கும். ஆனால் அவனின் உள்ளம் மட்டும் தனிமையாக, களைப்பாக மாறியிருக்கிறது. இதன் காரணம் ஆன்மீகத் தூர்வு. அறிவின் வளர்ச்சி ஆன்மீகத்தை புறக்கணிக்கும்போது, அது மன அழுத்தம், ஆத்திரம், அச்சம், சோர்வு போன்றவற்றை உருவாக்குகிறது.

ஆன்மீகம் என்பது வெறும் கோவிலுக்குச் செல்வது, பூஜை செய்வது, ஜெபம் செய்வது மட்டுமல்ல. அது நம் உள்ளத்தில் நமது இடத்தை உணர்தல், உலகில் நம் பங்கு என்ன என்பதை புரிந்துகொள்வது. அறிவுடன் ஆன்மீகம் இணையும் போது, அந்த அறிவு கருணை மிக்கதாக, பயனுள்ளதாக மாறுகிறது. உதாரணமாக, ஒரு மருத்துவர் அறிவால் ஒரு நோயாளியை குணமாக்குகிறான். ஆன்மீக விழிப்புணர்வுடன் அவர் அந்த நோயாளியை ஒரு மனிதனாக பார்க்கிறார்; பாசத்துடன் அணுகுகிறார்.

இருந்தாலும், அறிவும் ஆன்மீகமும் பல நேரங்களில் வெவ்வேறு மார்க்கங்களில் பயணிக்கின்றன. ஒருவர் மிகவும் புத்திசாலி என்கிற பெயருடன் ஆன்மீகத்தை ஏளனமாக பார்க்கலாம். மற்றொருவர் ஆன்மீக வழியில் பயணித்துவிட்டு அறிவை அவமதிக்கலாம். ஆனால், இரண்டும் இணைந்தால் தான் நம் வாழ்வில் சமநிலை ஏற்படும். ஒருவர் அறிவால் உலகத்தைப் புரிந்துகொள்கிறார். ஆன்மீகத்தால் தான் அந்த உலகத்துடன் அமைதியாக வாழ்கிறார்.

உலகின் மிகச் சிறந்த விஞ்ஞானிகளுள் பலர் ஆன்மீக உணர்வோடு வாழ்ந்தவர்கள். ஐன்ஸ்டீன் தான் கூறியது, "God does not play dice with the universe" என. அதாவது, விஞ்ஞானமும் ஒரு தெய்வீக ஒழுங்குக்குள் தான் இயங்குகிறது என்பதைக் குறிப்பது. ஆதிசங்கரர், அரவிந்தர், ரமண மகரிஷி போன்றோர் அறிவும் ஆன்மீகமும் இணைந்த தத்துவ நாயகர்களாக இருந்தனர். அவர்கள் கூறிய சிந்தனைகள் இன்று உலகையே வழிகாட்டுகின்றன.

அறிவுடன் ஆன்மீகம் இணையும் போது மனிதனின் எண்ணங்கள் நிலைத்தவை, நேர்மையானவை, மற்றும் ஒழுக்க மிக்கவை ஆகின்றன. அவன் சொற்கள் மென்மையானவை, புண்படுத்தாதவை. அவன் செயல்கள் சமூக நலனுக்காகவும், மனித நேயத்துக்காகவும் அமைகின்றன. அவனின் அறிவு உண்மையைக் கொண்டே சிந்திக்கிறது. ஆன்மீகம் அவனுக்கு அதற்கான ஒழுக்க நெறிகளை கட்டமைக்கிறது.

இரண்டும் இணையும் போது பயனளிக்கக்கூடிய மிகச் சிறந்த மாற்றம் – மன அமைதி. ஒரு அறிவு மிக்க மனிதன், உலகின் ஒவ்வொரு விடயத்தையும் அறிவாலும் தர்க்கத்தாலும் ஆராய்கிறார். ஆனால் அவனுக்கு தீர்வு காண முடியாமல் போகும். ஆனால் அதே மனிதன் ஆன்மீக ஒளியால் தனது உள்ளத்தை உணர்ந்து பார்த்தால், அந்த அறிவு நிலைத்த தீர்வை அவனுக்குத் தரும். அது தான் உள்ளார்ந்த உண்மையான தெளிவு.

இறைநம்பிக்கையும் அறிவும் இணையும் போது பிறக்கும் மாற்றங்களை பார்ப்பது மிகவும் வியப்பூட்டும். அவன் வாழ்க்கை நோக்கம் வெறும் பணம் சம்பாதிக்க மட்டுமல்ல, மற்றவர்களுக்கும் ஒளி கொடுக்க வேண்டும் என்ற தன்னலமற்ற எண்ணமாக மாறுகிறது. அவன் சொந்த மகிழ்ச்சிக்கு அல்ல, மற்றவர்களின் நலனுக்காக செயல்படத் தொடங்குகிறான். அவன் அறிவை ஏடாகூடமாக அல்ல, ஒழுக்கமாக பயன்படுத்துகிறான்.

ஒரு ஆசிரியர் அறிவால் மாணவர்களுக்கு பாடங்களை கற்பிப்பார். ஆன்மீக விழிப்புணர்வுடன் அவர் அந்த மாணவர்களின் வாழ்க்கையையும் மாற்றக்கூடியவர் ஆவார். அறிவுடன் பாசம் சேரும்போது, அது தான் உண்மையான கல்வி. ஒரு அரசியல்வாதி அறிவுடன் தனது நாட்டை நலமாக நடத்தலாம். ஆன்மீகம் சேரும்போது தான் அவன் ஊழலின்றி, பண்புடன் செயல்பட முடியும்.

அறிவும் ஆன்மீகமும் இணையும் போது ஒரு புதிய மனித சமுதாயம் உருவாகிறது. அதில் பொறுமை, கருணை, சிந்தனை, விழிப்புணர்வு, சகிப்புத் தன்மை, பொறுப்பு, ஒழுக்கம் போன்றவை இயல்பாகவே இடம் பெறுகின்றன. இதுவே ஒரு நாட்டின் முழுமையான வளர்ச்சிக்கு அடித்தளமாக அமைகிறது. பணம், பொருள், வசதிகள் இவை அனைத்தும் அறிவால் உருவாகலாம். ஆனால் அது ஆன்மீகத்துடன் சேர்ந்தால் தான் அது நீதியுடன், சமத்துவத்துடன் பிரியமாகும்.

இன்றைய உலகத்தில் ஏன் மனிதர்கள் மனஅழுத்தத்தால் வாடுகிறார்கள்? ஏன் பல பேர் சுயமரியாதை இழந்துபோகிறார்கள்? காரணம், அறிவில் வளர்ச்சி பெற்றாலும் ஆன்மீகத் திருப்தி இல்லாததுதான். நாம் கற்றுக்கொள்கிறோம், ஆனால் உணர்வதில்லை. நாம் வளர்கிறோம், ஆனால் அமைதியில்லை. இந்த சமநிலையை ஏற்படுத்த அறிவுக்கும் ஆன்மீகத்துக்கும் இடையில் பாலம் கட்டவேண்டும்.

அறிவும் ஆன்மீகமும் ஒரே பாதையில் செல்லும்போது, அந்த பயணம் நம் வாழ்வின் உன்னதம் எனும் இடத்தை அடைய உதவுகிறது. அந்த பயணத்தில் உள்ள ஒவ்வொரு நிலையிலும் நாம் நம் சுயத்தை மறுபரிசீலிக்கிறோம். நாம் யார், எதற்காக இங்கு வந்தோம், எதனால் வாழ்கிறோம், எங்கு செல்லவேண்டும் என்பதை தெளிவாக உணர முடிகிறது.

முடிவில், அறிவும் ஆன்மீகமும் இணையும் போது மனித வாழ்க்கை ஒரு தெய்வீக இசையைப் போல் அமைந்துவிடும். அதில் ஒவ்வொரு சுரமும் துல்லியமான அழகையும், உணர்வையும் கொண்டிருக்கும். அந்த இசை மற்றவர்களுக்கும் தொன்மைதரும். ஒரு மனிதனின் வாழ்க்கை ஏற்கனவே பிரமாண்டமானது. ஆனால், அறிவும் ஆன்மீகமும் இணையும் போது அது ஒரு புனித ஒளியாய் ஒளிரும்.